آموخته‌هاى من
روزنوشتههاآموختههاى من
روزنوشتههاروزانهها
همه- مدیر جوان
- مترسنج
- دلنوشته های یک بازنشسته دلنوشته های یک بازنشسته جهانمردی شهرضا
- شعبانعلی
- جوگیریات
- سکوت
- من و جنگ
- یاد دوست
- تارنوشت نوشتههای حامد قنادی پیرامون رایانه، زبان پارسی، تاریخ و فرهنگ ایرانی
- دیدار آشنا
جدیدترین یادداشتها
همهبایگانی
- اردیبهشت 1395 2
- فروردین 1395 1
- بهمن 1394 1
- دی 1394 3
- آذر 1394 4
- آبان 1394 3
- مهر 1394 3
- شهریور 1394 10
- مرداد 1394 10
- تیر 1394 10
- خرداد 1394 12
- اردیبهشت 1394 12
- فروردین 1394 11
- اسفند 1393 31
- بهمن 1393 27
- دی 1393 21
- آذر 1393 15
- آبان 1393 17
- مهر 1393 13
- شهریور 1393 37
- مرداد 1391 3
آمار : 66379 بازدید
Powered by Blogsky
پدر و مادر
ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻮﺩﻡ ، ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﭘﺪﺭان ﻭ ﻣﺎﺩﺭان ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﻨﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺗﻤﺎﻡ ﮐﻪ ﺑﺸﻮﻧﺪ ﺑﺮﺷﺎﻥ ﻣﯽﮔﺮﺩﺍﻧﯽ ﺍﺯ ﻧﻮ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ. ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ، ﭘﺪﺭان ﻭ ﻣﺎﺩﺭان ﻣﺜﻞ ﻣﺪﺍﺩ ﺭﻧﮕﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺩﻧﯿﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﺭﻧﮓ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ولی ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ آﺏ ﻣﯽﺭﻭﻧﺪ ﻧﻘﺎﺷﯽﻫﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﮐﻪ ﮐﺸﯿﺪﯼ.
ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ. ﮐﺎﺵ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﮐﺴﯽ ﺭﺍﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ:
ﭘﺪﺭان ﻭ ﻣﺎﺩﺭان ﻣﺜﻞ ﻗﻨﺪ ﻣﯽﻣﺎﻧﻨﺪ ﭼﺎﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽﺍﺕ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﮑﻨﻨﺪ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ.
پدر و مادر عزیزم خوبی‌هایتان را هیچ زمانی فراموش نمی‌کنم.
آسیه یوسفیان
یکشنبه 3 خرداد‌ماه سال 1394 ساعت 08:54 ب.ظ
نکته بسیار زیبایی بود
سپاس.