آموخته‌هاى من
روزنوشتههاآموختههاى من
روزنوشتههاروزانهها
همه- مدیر جوان
- مترسنج
- دلنوشته های یک بازنشسته دلنوشته های یک بازنشسته جهانمردی شهرضا
- شعبانعلی
- جوگیریات
- سکوت
- من و جنگ
- یاد دوست
- تارنوشت نوشتههای حامد قنادی پیرامون رایانه، زبان پارسی، تاریخ و فرهنگ ایرانی
- دیدار آشنا
جدیدترین یادداشتها
همهبایگانی
- اردیبهشت 1395 2
- فروردین 1395 1
- بهمن 1394 1
- دی 1394 3
- آذر 1394 4
- آبان 1394 3
- مهر 1394 3
- شهریور 1394 10
- مرداد 1394 10
- تیر 1394 10
- خرداد 1394 12
- اردیبهشت 1394 12
- فروردین 1394 11
- اسفند 1393 31
- بهمن 1393 27
- دی 1393 21
- آذر 1393 15
- آبان 1393 17
- مهر 1393 13
- شهریور 1393 37
- مرداد 1391 3
آمار : 57640 بازدید
Powered by Blogsky
آموزش
آموزش چیز عجیبی است.
می‌تواند انسان درون ما را زنده کند.
و می‌تواند انسان درون ما را زنده به گور کند.
بسته به اینکه ما:
آموزش را شیوه ای برای یادگرفتن و نگاه کردن به دنیا بدانیم یا یک سیستم رسمی حرفه ای که قرار است آموخته های ما را تأیید کند.
آسیه یوسفیان
شنبه 19 اردیبهشت‌ماه سال 1394 ساعت 10:34 ق.ظ
البته سیستمی که تو ایران هس اینه که : سیستمی رسمی و حرفه ای برای سرکوب نگاه خلاقانه دانش اموزان به دنیا و آخرت!
حرفه ای هم نیست، فوق فوق حرفه ایه!! جوریکه بخوبی انگیزه مجربترین دانش اموزارو هم نابود میکنه...
کاملا با نظر شما موافقم در مملکت ما افراد دلسوز و دارای وجدان اخلاقی کم هستن اگر آموزش و پرورش مان درست می‌شد شاید الان همه چیز داشتیم اگر به کودکان با استعداد و خلاق از کودکی در مراکز آموزشی بها داده می‌شد الان وضعیت کشور این نبود.